Rowerem po Pieninach i Beskidach
Data utworzenia: 11 październik 2013, 08:49 Wszystkich komentarzy: 11
Zapraszamy do przeczytania ciekawej relacji, z kolejnej wyprawy chojnowskiego cykloturysty Rafała Wyciszkiewicza
Tegoroczną
wyprawę rozpocząłem od ulubionego Krakowa, gdzie
odwiedziłem miejsca do tej pory pominięte przeze mnie, m.in.
żydowską dzielnicę Kazimierz,
Sanktuarium
w Łagiewnikach, kościół na Skałce, kamieniołom w Płaszowie,
gdzie
w czasie II wojny światowej znajdował się hitlerowski obóz
koncentracyjny. W 1993 odtworzono go na potrzeby filmu "Lista
Schindlera" S.Spielberga. Pobyt w mieście Kraka postanowiłem
wykorzystać maksymalnie, toteż odbyłem jeszcze sesję zdjęciową
z piękną i zdolną krakowską wokalistką Azzją o której Polska
już by usłyszała, bo jury programu Must Be The Music było za,
lecz producent zdecydował inaczej. Kiedy
byłem na Kopcu Tatarskim, pojawił się tam też fotoreporter
Gazety Wyborczej, w poszukiwaniu tematu i zaproponował mi zrobienie
zdjęcia do gazety.
fot. Łukasz Żołądź
Właściwa wyprawa zaczęła się dla mnie w Nowym Sączu, gdyż tam zakończyłem ubiegłoroczną z Pawłem, wracając z Bieszczadów. Nim tam dotarłem, spędziłem długie 4,5 godziny w pociągu, który zatrzymywał się kilka razy z powodu budowy nowego nasypu i powstającej w pobliżu autostrady. Czarę goryczy przelał 40 min. postój... bo wyłączono prąd. Takie numery, to tylko u nas. Kiedy już dotarłem do Sącza postanowiłem zwiedzić skansen. Niestety z powodu godzinnego spóźnienia tego nieszczęsnego pociągu, udało mi się zobaczyć tylko Miasteczko Galicyjskie w tymże skansenie.
Następnie obrałem kierunek na główny cel , jakim były Pieniny. W pięknej Szczawnicy Zdroju wyciągiem wjechałem na Palenicę. Tam skorzystałem z rozrywki, jaką daje wózkowa zjeżdżalnia grawitacyjna. Stamtąd poszedłem na najbardziej charakterystyczny szczyt - Sokolicę, wysoką na 747 m. Z góry roztacza się niesamowity widok na przełom Dunajca i Tatry.
Następnego
dnia najpiękniejszym szlakiem rowerowym, jakim jechałem,
prowadzącym wzdłuż Dunajca, na którym panuje duży ruch kajaków,
tratw i pontonów, dojechałem do Sromowców Niżnych, skąd wszedłem
na Trzy Korony, gdzie widoki dosłownie zapierają dech. Ze szczytu
widać Tatry, Gorce, Babią Górę i oczywiście Pieniny. Aby
nacieszyć oczy, trzeba odstać swoje w półgodzinnej kolejce,
prowadzącej na sam szczyt, gdyż turystów tu masa, a na platformie
widokowej może znajdować się najwyżej 15 osób. Z tego powodu,
po zrobieniu zdjęć trzeba schodzić, robiąc miejsce innym, ale
warto się pomęczyć, nawet dla tych krótkich chwil. Dobrym
pomysłem było wprowadzenie ruchu dwustronnego, bo przy dużej ilości
ludzi mógłby nastąpić paraliż. Co jest niespotykane w górach,
na sam szczyt prowadzą metalowe schody. Trzeba powiedzieć, że
wejście niebieskim szlakiem jest strome, ale z moją kondycją chyba
nie jest najgorzej, skoro wszedłem dwa razy szybciej, niż to
wynikało z tabliczek.
Ze Sromowców dotarłem do Niedzicy. Znajduje się tutaj zamek znany z Janosika i Wakacji z Duchami oraz sztuczne jezioro długości 8 km przecięte zaporą. Miejsce to należy do bardzo atrakcyjnych turystycznie. Jest tu plaża, punkty gastronomiczne a po jeziorze można popływać statkiem. Gondole natomiast przewożą turystów chcących zwiedzić zamek w Czorsztynie, na drugą stronę z czego i ja skorzystałem. Byłem tutaj dawno temu, kiedy jeszcze nie było jeziora.
Ciężko mi się było rozstać z tym pięknym miejscem, toteż rozbiłem namiot tuż nad samym jeziorem, na prywatnym kempingu. Unikam takich miejsc, ale była już późna pora na szukanie noclegu gdzie indziej. A unikam dlatego, że o spokój tam ciężko. Drugi raz spałem na kempingu i drugi raz w sobotę, a wiadomo, że jak sobota, to i "łikendowe dżamprezy". Pamiątką tego był widok stosu butelek, jaki zobaczyłem po przebudzeniu.
Rano
skierowałem swój bicykl w kierunku Nowego Targu, zwiedzając
wcześniej piękny, drewniany kościół w Dębnie,
który
wpisany jest na światową listę UNESCO. 
W jego wnętrzu ślub brał
serialowy Janosik z Maryną. Nieco dalej, w Łopusznej
sfotografowałem dwór Tetmajerów oraz sanktuarium w Ludźmierzu. Tę
noc spędziłem w Czarnym Dunajcu, w iście domowych warunkach i to
nie u byle kogo, bo u byłego wójta i posła RP. Nie dość, że
zaproponowano mi nocleg w pokoju, to jeszcze zaserwowano kolację i
śniadanie. A propos tej miejscowości, jest to spora wieś o
niespotykanej ilości uliczek. Znajduje się ona 40 km od Zakopanego,
toteż mamusia pana posła namawiała mnie, bym zostawił rower i
PKS-em pojechał do stolicy Tatr. Z miłą chęcią bym to uczynił,
gdyż to piękne miejsce, ale teraz niestety nie miałem tego w
planie, bo do "Zakopca" nie jedzie się na dzień, czy dwa.
Kolejnym
celem był Żywiec. Pewnie gdyby nie rada posła pojechałbym na
Zubrzycę, a za nią czekałby mnie morderczy podjazd na przełęcz
Krowiarki, w paśmie Babiej Góry, a tak pojechałem przez Słowację.
Nie dość, że krócej, to bez podjazdów. Tam mi się skończyła
dokładna mapa, toteż nadłożyłem 8 km co mnie lekko wkurzyło.
Humor poprawił mi 9 km zjazd w kierunku Korbielowa, ale praktycznie
aż do samego Żywca było lekko z górki. 
W mieście znanego piwa
zwiedziłem zamek,
po
czym obrałem kurs na Międzybrodzie Żywieckie. Droga prowadzi tuż
obok Jeziora Międzybrodzkiego, ciągnącego się na długości 5 km
i składa się z samych podjazdów i zjazdów, co jest męczące,
jeśli dodać jeszcze duży ruch samochodowy. Międzybrodzie znane
jest ze słynnej Góry Żar, wysokiej na 761 m. Na jej szczycie
znajduje się zbiornik wodny o długości 650 m i szerokości 250 m
będący częścią elektrowni wodnej. Na górę prowadzi droga
asfaltowa a także kolejka linowa. Skorzystałem z drugiej opcji,
gdyż wjazd na nią rowerem z 20 kg bagażem byłby samobójstwem,
zważywszy, że przede mną jeszcze szmat drogi. Wystarczył mi 2 km
podjazd pod stację kolejki, by poczuć jej "żar". Jest to
bardzo popularne miejsce wśród paralotniarzy, downhillowców,
szybowników i rowerzystów, skąd roztacza się przepiękny widok na
Jezioro Międzybrodzkie. Ciekawostką jest, że na pewnym odcinku
drogi, nieznana siła ciągnie pojazdy pod górkę. Tego dnia po raz
pierwszy przekroczyłem setkę, robiąc 103 km. Nocleg spędziłem w
hotelu sportowym, tuż koło stacji kolejki.
Nazajutrz
czekał mnie najtrudniejszy i najdłuższy podjazd w karierze, a
mianowicie trasa ze Szczyrku do Wisły przez Przełęcz Salmopol.
Podjazd ma 8 km długości i rozpoczyna się już w Szczyrku, na
wysokości 450m n.p.m. a kończy na 900 m n.p.m. By nie opaść z sił
przed tak dużym wysiłkiem, w jednym ze szczyreckich lokali
wcisnąłem wielką pizzę. Wjechanie na przełęcz zajęło mi
godzinę intensywnego pedałowania. O skali trudności podjazdu niech
świadczy fakt, że na przełęczy lokowano premie górskie pierwszej
kategorii wyścigu Tour de Pologne. Chwilę później czekała mnie
nagroda w postaci 8 km ostrego zjazdu. Warto pomęczyć się z
wjazdem , by choć przez kilka minut móc podnieść sobie poziom
adrenaliny prędkością 60km/h, gdyż tyle trwa zjazd z taką
szybkością.
W Wiśle obowiązkowo zaliczyłem wjazd na skocznię im. A Małysza. Muszę oddać szacunek skoczkom, bo kiedy stoi się tam na górze, nogi same uginają się, na myśl o skoku, a skocznia ta jest wyjątkowo stroma.
W pobliskim Ustroniu wyciągiem wjechałem na Czantorię, z której rozlega się wspaniały widok na góry i miasto. Tutaj także jest zjeżdżalnia wózkowa, lecz tym razem nie skorzystałem. Stąd już tylko 30 km dzieliło mnie od Bielska Białej. W mieście kreskówek i Fiata, odwiedziłem kolegę z dawnego zespołu Maria Nefeli, z którym ostatnio widziałem się 7 lat temu, przy okazji naszego koncertu w Legnicy. Po rozpakowaniu się i kolacji zabrał mnie on na nocną wycieczkę po mieście.
W
czasach zespołu, Kogut, bo taki ma pseudonim, był silnie
uzależnionym narkomanem, ale dzięki wierze doznał uzdrowienia.
Niesamowitej historii jego życia i wyjścia z nałogu można
posłuchać pod tym linkiem
Rano pożegnałem kolegę, żonę i syna i ruszyłem do Pszczyny, przejeżdżając wcześniej po koronie zapory o długości 3 km olbrzymiego zbiornika retencyjnego - Jeziora Goczałkowickiego. Jako fanatyk zamków i pałaców, nie mogłem pominąć wspomnianej Pszczyny, ponieważ znajduje się tu jeden z najpiękniej wyposażonych pałaców w Polsce. Chadzając po jego wnętrzach, można poczuć się jak za dawnych czasów.
Po półtoragodzinnym zwiedzaniu czas było jechać dalej. Niestety, to co wisiało od początku wyprawy nade mną, czyli ciężkie chmury, musiały w końcu dać upust w postaci potężnej ulewy. Tak więc zostałem uziemiony w mieście na dodatkowe 2 godziny. Gdy deszcz trochę zelżał, ubrałem co trzeba i ruszyłem. Byłem przerażony, gdyż droga, którą jechałem należała do bardzo ruchliwych, a nie jest miłe, kiedy samochody chlapią na jadącego. Moje wkurzenie sięgnęło zenitu, kiedy wyjechałem za miasto, bo okazało się, że tam nie padało. Przez te pogodowe perypetie zrobiłem tego dnia zaledwie 46 km. Mój nastrój poprawili ludzie u których zatrzymałem się na nocleg. Pani gospodyni przyznała, że jest bardzo przychylna turystom i podróżnikom, bo sama chodzi.... na pielgrzymki, gdzie także jest zwyczaj noclegów "po ludziach". Nie musiałem rozbijać namiotu, gdyż dostałem do dyspozycji ogrodową altanę, z radyjkiem, czajniczkiem i kolacyjką a rano śniadankiem. Oczywiście mogłem też skorzystać z domowej łazienki. Wypadało spytać "ile taka przyjemność?", ale właścicielka nie chciała nawet o tym słyszeć. Są jeszcze dobrzy ludzie na tym świecie.
Kolejnego
dnia moja trasa biegła przez Wodzisław Śląski i Racibórz, gdzie
zwiedziłem zamek.
Pytając
o drogę kolarza, jak dojechać do wspomnianego miasta mniej ruchliwą
drogą, ten postanowił poprowadzić mnie kilka kilometrów,
wręczając na koniec dokładną mapę. Kolejny miły gest. W zamian poprosił, bym wysłał mu kilka zdjęć z wyprawy. Trzynaście
kilometrów dalej, w Krowiarkach postanowiłem sfotografować pałac.
Nie było to takie proste, gdyż był to teren prywatny, pilnowany
przez ochroniarza. Udało mi się jednak go przekonać. Zabytek jest
mocno zdewastowany, ale i tak robi wrażenie.
Licznik
dziś zatrzymał się na 102 km.
Dziesiątego
dnia zwiedziłem zamek w Głogówku, który jest również w opłakanym
stanie.
Za
to 18 km dalej w Mosznej, widok pałacu, jaki tam się znajduje
zatarł wcześniejsze, niezbyt ładne wrażenia. Budowla ta wygląda
jak z bajki. Posiada 99 wież i wieżyczek i składa się z 365
pomieszczeń, z których niestety tylko kilka udostępnionych jest do
zwiedzania. Pałac zagrał w kilkunastu filmach i teledyskach.
Tego
dnia zawitałem również do Nysy. Ostatnią noc spędziłem w
Siestrzechowicach, nad Jeziorem Nyskim. Tutaj również spotkałem
miłych ludzi, którzy chętnie zaprosili mnie na swoją posesję.
Oni wracali do Nysy, gdyż to był ich letniskowy dom, więc przez te
kilka godzin zostałem panem na ich włościach. Do tej pory poza
ulewą w Pszczynie miałem szczęście do pogody, choć temperatury
nie były wysokie- oscylowały w granicach 15-20 st., ale nad ranem
aura pokazała swoje brzydsze oblicze, zsyłając z niebios ulewę. W
nocy temperatura spadła do 10 stopni, na dodatek zalało mi połowę
śpiwora, toteż rano wstałem z lekką "trzęsawką". Po wyjściu z
namiotu poczułem, że pogoda nie zachęcała do jazdy z powodu zimna
i wiszącego w powietrzu deszczu. Ale nie było wyjścia, toteż
zwinąłem majdan i ruszyłem do Otmuchowa, położonego nad jeziorem
o tej samej nazwie.
Zwiedziłem
tam zamek, niestety tylko z zewnątrz, gdyż w środku urządzono
hotel i restaurację. Miejscowość tą chciałem odwiedzić jeszcze
z jednego powodu. Otóż w latach 80-tych R. Piwowarski kręcił
tutaj oraz w pobliskim Paczkowie, gdzie później pojechałem,
sceny do filmu "Yesterday", który darzę wielkim
sentymentem. Opowiadał on o chłopakach zafascynowanych zespołem
The Beatles. A skoro sam jestem ich fanem, to wiadomo.
Następnego
dnia, po przejechaniu 50 km pod wiatr do Ziębic i perspektywie
kolejnych dni z deszczowo-wietrzną pogodą, zdecydowałem, że
tutaj zakończę jazdę rowerem. Mam z tego powodu mały niedosyt,
gdyż zabrakło mi jedynie 150 km czyli jakieś 1,5 dnia jazdy, by
dotrzeć rowerem do Chojnowa. Ogólnie jednak jestem bardzo
zadowolony, gdyż w ciągu tych 13 dni zobaczyłem wszystko, co
zaplanowałem. Nic złego mnie nie spotkało, a wręcz przeciwnie,
gdyż wielokrotnie doświadczałem ludzkiej dobroci. 
Noclegi
znajdowałem prawie natychmiast, a i pogoda znów się litowała nade
mną, bo choć raczej było pochmurno i chłodno, to deszcz lał mnie
tylko przez dwa dni. Jedyną bardzo uciążliwą rzeczą był duży
ruch samochodowy na na drogach, którymi jechałem. Sporo buduje się
ścieżek rowerowych, ale jeszcze lata dzielą nas od Holandii czy
Niemiec. Starałem się wybierać trasy mniej ruchliwe, ale czasem po
prostu nie było alternatywy.
Podsumowując, zachęcam innych do podróżowania rowerem, gdyż to naprawdę niesamowite przeżycie i najtańszy sposób na spędzanie wakacji. Wcale nie jest prawdą, że trzeba mieć jakąś szczególną formę. Ja przed wyprawą nie jeździłem rowerem 2 miesiące. Najważniejsza jest determinacja i chęci, a tych mi nie brakowało.
Zapraszam do obejrzenia filmiku z wyprawy
a także na moją stronę, gdzie zamieściłem dużą ilość zdjęć.
Zainteresowanych, chcących wybrać się ze mną gdzieś za rok, proszę o kontakt mailowy:
wyciszkiewiczrafal@gmail.com
pozdrawiam
Rafał Wyciszkiewicz
O ubiegłorocznej wyprawie Rafała po Bieszczadach, mogliście przeczytać tutaj http://www.chojnow.pl/news/news/view/id/1551
Komentarze
18:24
18:40
18:50
19:00
23:33
04:27
08:38
00:43
16:42
17:54